Maraş merkezli sarsıntılar sonrası dünyanın pek çok ülkesinden Türkiye’ye gelen arama kurtarma grupları ortasında Meksika da yer aldı. Bu takımın içinde 8 yıldır Meksika’da yaşayan Aydemir Taşova da vardı.
Taşova, her iki lisanı bilmesi nedeniyle Meksikalı kümeye öncülük de etti. Taşova, sarsıntı bölgelerinde çalışma yaptıkları sırasında yaşadıklarını anlattı. Buna nazaran, takım Türkiye’ye indiğinde eşyaları kayboldu, daha sonraki günlerde materyalleri çalındı, enkazda arama kurtarma yaparken başlarına silah dayandı.
Cumhuriyet’ten Barış Terkoğlu, Aydemir Taşova ile konuştu. Dün, Meksika’ya geri dönen Taşova, zelzele bölgesinde yaşadıklarını anlattı:
Meksika arama kurtarma grubunda yer alan Proteo isimli köpek, zelzele bölgesinde çalışırken hayatını kaybetti. EKİPMANLARIMIZIN OLDUĞU ÇANTA AÇILMIŞTI: Meksika’dan evvel İstanbul’a sonra da uçakla Adana’ya geldik. Adana’ya geldiğimizde bagajlarımızı teslim alamadık. Yanlış uçağa yükleme yapılmış. Bagajları takip etmeleri ve geldiğinde bize ulaştırmaları için iki işçi bıraktık. Ve biz askeri helikopter ile Hatay’a gittik. Gece 02.00’de işçi ekipmanlarımızı getirmiş. Ekipmanlarımın olduğu çantanın açılmış tokalarının kırık olduğunu gördüm. Bir arkadaşımız da çantasının eksik olduğunu söyledi. Kayıp olan ekipmanlarımız şöyle: Leader Multısearch 8 (uwb radar + 3 sismik sensör + 1 termal+ 1 renkli arama kamerası), Leader Hasty ms 2 (3 sismik sensör + renkli arama kamerası)
AFAD KENDİ GÖREVLENDİRDİĞİ İŞÇİYE ÇADIR VERMEDİ: İstanbul’dan arama kurtarma ve halat erişim konusunda uzman arkadaşlarımdan yardım istedim. Kendi ekipmanlarıyla birlikte, yanıma geldiler. AFAD Vilayet Uyum Merkezi 112 Acil Davet Merkezi’nin girişinde kalmaya başladık. Neden çadırda değil de girişte kaldığımızın da kısa açıklamasını yapayım. Nelere maruz kaldığımızı da daha güzel anlarsınız. Birinci gün AFAD bize istekli çalışanlar verdi. Bu süreç içerisinde bu işçiyle birlikte çalıştık. Bizlere yardımcı oldular. Gece geç bir saatte, sıcaklık sıfırın altına niyet, onlara çadırlarını kurmalarını ve dinlenmelerini söyledim. Lakin kendilerine çadır ve uyku tulumu verilmediğini söylediler. Ben de yanıma 5 istekli alarak AFAD’a gittim. Durumu anlattım. Grup olarak bizim kamp ekipmanlarımızın olduğunu söyledik. Ancak bize tahsis edilen işçinin çadır ve uyku tulumunun olmadığını ve bu sebeple istekli işçiye yetecek çadır ve uyku talebim oldu. Ayrıyeten bölgede elektrik olmadığı için jeneratör ve batarya talebimizi ilettik.
(Çeşitli görüşmelerin akabinde yönlendirildikleri kişi) Telefondaki kişi dışardan gelen arama kurtarma gruplarına çadır vermediğini, başımızın dermanına bakmamızı söyledi. Ben de grubun ekipmanı olduğunu, yalnızca AFAD’ın görevlendirdiği işçinin çadır ve ekipmanlarının olmadığını, donma tehlikesi geçirebileceklerini söyledim. Ancak “Beyefendi çadır madır yok, ne yaparsanız yapın” diyerek yüzümüze telefonu kapattı. Depoya öteki eksikliklerimizi almaya gittiğimizde, bize batarya veremeyeceklerini, jeneratör için de beklememiz gerektiğini söylediler. Fakat battaniyeleri verdiler.
UYURKEN EŞYALARIMIZ ÇALINDI: (Uzun uğraşlardan sonra jeneratör edindiklerini anlatıyor) Kaçıncı gün hatırlamıyorum. Sabaha karşı 04.00 üzere, 112 Acil Davet Merkezi’nde birkaç saat dinlenmek için uyuduk. Enkazdan dönmüştük ve yanlış hatırlamıyorsam o gün 55 yaşlarında bir bayanı kurtarmıştık. İki saatlik o uyku müddetinde biri yahut birileri şu gereçlerimizi almış: 3 kask (2 kask vizörleri ile birlikte), 3 adet baş feneri, 6 bin dolar para, 1 adet Profesyonel emniyet koşumu, 200 metre 11 mm kalınlığında reflektörlü siyah statik halat, 1 adet kaz tüyü tulum, 1 adet 85 litrelik Duffle çanta, 2 adet heavy dutty transfer çantası.
Bunlar dışında bir çanta birkaç teknik materyal daha eksikti lakin kolay temin edilebilecek eserler olduğu için kayıp olarak bildirmedik. Etraftaki polise ve askerlere durumu bildirdik. Bizi bir askerle ve bir polis amiri ile görüştürdüler. Serinyol Jandarma Karakolu ile bağlantıya geçtiler lakin acil kurtarma operasyonuna katılmamız gerektiği için birkaç gün sonra tutanaklar tutulabildi. Hatay’dan ayrıldığım güne kadar (19 Şubat) takımımızın ve başka grup ve çalışanların ekipmanları ve eşyaları çalınmaya devam etti.
SAATLERCE REHİN TUTULDUK: Havare Otel enkazında tehlikeli bir durumun içinde kaldık. Yüzlerce kişilik bir küme (bize aşiret olduklarını söylediler) bizi öldürmekle tehdit etti. Bir kısmı enkaza girmemizi ve kurtarma çalışmalarında bulunmamızı istemedi. İş makinası ile girip cenazelerini süratlice alma niyetindeydiler. Bölgeden grubumu çekmek istedim zira taarruza uğrama ihtimalimiz vardı. Sonrasında küme içinden birkaç kişi otelin ikinci katında bir yer gösterdiler ve içeride altın ve dövizlerinin olduğunu ve onları çıkartmamızı istediler. İtiraz etiğimde silahı çıkarıp başıma dayadılar ve öldürmekle tehdit ettiler. Polisler olanlara seyirci kaldı ve yardım talebimize karşılık vermeden ayrıldı. AFAD’a, öncesinde, bölgeye asker ve polis göndermeleri konusunda yardım davetinde bulunmuştuk. Saatlerce o bölgede rehin tutulduk. Talih yapıtı, özel harekat polisleri olayı görünce otel etrafında güvenliği sağlayıp bizim inançla ayrılmamızı sağladı.
CUMHURBAŞKANI GELECEĞİ İÇİN BİZİ GÖNDERDİLER: Her şeyin üstüne tuz biber olan olay 19 Şubat Pazar saat gece 02.00 üzere yaşandı. Bizi otobüslere bindirerek öteki bölgeye intikal ettirmek istediler. Grubun yorgun olduğunu, sabah ayrılmak istediğimizi bildirdik. Fakat Cumhurbaşkanı geleceği için binadan transfer edileceğimizi ve yapacak bir şey olmadığını söylediler. Grup arkadaşlarım otobüslere bindirildi ve gönderildi.
Meksika Büyükelçisi’ne yaşananları anlatmak ve çalışmalarımız hakkında bilgi vermek gerektiği için geceyi 112 Acil Davet Merkezi’nde geçirdim. Ankara’ya transferim konusunda hiçbir yardımda bulunulmadığı üzere takımımın nereye intikal ettirildiği bilgisi de verilmedi. Sonra grupla telefon kontağı kurduğumda biraz rahatladım. Ankara’ya transferimi toplumsal medyadan da beni bana ulaşan bireyler geçekleştirdi.
SOYLU GARANTİ VERDİ, BAKAN DANIŞMANI ‘SİZ HALLEDERSİNİZ’ DEDİ: Ekipman ve güvenlik problemini İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’ya baş başa görüşmemizde anlattım. Her ne kadar Meksika’da yaşıyor olsam da Türk olduğumu, iki ülke ortasında bir sorunun yaşanmamasını dilediğimi söyledim. Kendileri çalışmamızdan ve desteğimizden ötürü bana teşekkürlerini iletti. Bölgede bir mühlet daha kalmamızı rica etti. Kayıp ve çalınan ekipmanların tedarik edileceğini ve güvenliğimizin sağlanacağını söyledi. Ancak daha sonra, bakan danışmanı olduğunu söyleyen bir kişi, ‘Jandarma tutanağının İspanyolca çevirisini yapın, Meksika’da tedarikinizi siz kendi gayretinizle yaparsınız’ diyerek mevzuyu kapatmaya çalıştı. Milletlerarası bir takım olduğumu, Türkiye Cumhuriyeti devletinin yardım davetiyle ve Meksika’daki Türkiye Büyükelçisi’nin davetiyle bölgeye geldiğimizi, olayın Türkiye’de gerçekleştiğini, bu ekipmanların ileride de arama kurtarma faaliyetlerinde kullanılacağını ve kıymetini anlattım. Ancak bir sonuç alamadık. Yani kederimizi anlamak istemedi. Kestirim ediyorum ki Süleyman Soylu’nun bu görüşmeden haberi yoktur. Zira kendisi ile sıcak ve hoş bir görüşmemiz olmuştu ve ekipmanlar için teminat vermişti.
Bunun dışında enkazlarda yasadığımız kimi ufak problemler da mevcut fakat o hususlara bahis uzamaması için girmiyorum.